Een lelie des velds
Gato

26 mei tot 20 juli 2013

Lelie des velds

“En opeens wist ik het weer : zo wil ik schrjjven.
Met zoveel ruimte om een paar woorden”.
Etty Hillesum.

Woorden en beelden samen in de ruimte, onlosmakelijk verenigd in een oud verbond van geest en materie. Schrijven, tekenen, schilderen : vaak dezelfde gebaren en hetzelfde gereedschap.
Maar waarom beelden, waarom woorden ? Omdat ze bestendiger zijn dan de gesproken taal ( verba volant! )? Omdat ze langer blijven dan een mensenleven, langer dan een oorlog, langer dan een holocaust ? Gesticulerende tekens als geheugen van de mensheid ?
We schrijven, zegt Maria Zambrano, omdat “er zijn dingen die we niet kunnen zeggen, en dat wat niet gesproken kan worden moeten we schrijven”. En ook : ” schrijven is opkomen voor je eigen eenzaamheid”.

Als op een eenzaam eiland

Een dagboek die bewust geen kroniek is. Etty Hillesum weigert de verslaggeefster te zijn van de terreur. Dit is het werk van een lucide schrijfster over het menszijn in al zijn facetten: van individu tot universeel, van liefde tot barbarie, sensueel en spiritueel, van poezie en muziek tot stilte. Zo kan een intiem moment van schoonheid in de schoonheid van het hele wereld veranderen. Schrijven wat niet verteld kan worden en de kostbare eenzaamheid koesteren : de weg tot een andere dimensie.

Tekenen en schilderen over iets dat al geschreven is. Niet illustreren ( letterlijk : “licht werpen op” ). Hier valt niets te verduidelijken of te verfraaien.
Tekenen is soms een eind, het is vaak een begin, als alles nog zo vaag is zoals een eindeloos landschap in de mist verzonken. En dan weg met al het overbodige, weg met al het anekdotische. Proberen wat we al weten te vergeten zodat de transformatie plaats kan vinden : van woorden tot beelden, visuele meditaties, momenten van stilte.

Luisteren

Gato,
Amsterdam, 2013