Geschreven door Thomas Meerwijk
Voorgelezen door Gert van Drimmelen
Geluidsmontage Seth Mook
Thema: Glijbaan

Deze winter werd het Nederlandse landschap bedekt met een dik pak sneeuw. Iedereen ging massaal naar buiten om van de winterpret te genieten. Eventjes werd alles wat er aan de hand was in de wereld vergeten. Zo ging ik ook met een vriend van mij, bewapend met twee plastic sleetjes, richting het Vondelpark om mee te genieten. Nadat we een goede heuvel hadden gevonden, en ik mij bovenaan klaarmaakte om naar beneden te glijden, besefte ik me pas hoe absurd sleeën eigenlijk is.

Wat maakt het, dat wij het zo leuk vinden om op onze kont iets sneller naar beneden te gaan om vervolgens weer naar boven te klimmen en precies hetzelfde te doen?

En waarom stoppen wij, ondanks de lol, toch op een gegeven moment met het afgaan van die glijbaan? (Deze gedachte kreeg ik nadat ik mij realiseerde dat wij toch wel echt de oudste waren die met een slee de heuvel afgingen.)

Het antwoord kwam in de vorm van een struik waar ik bijna in belande nadat mijn slee niet echt de route volgde die ik voor ogen had. Het leuke aan sleeën is, voor een kleine periode de controle verliezen, alles te vergeten, en je over te geven aan je omgeving. Ondanks de enkele schaafwond op mijn hand, was dat namelijk de leukste rit die ik had gemaakt op de slee.

Maar de controle verliezen, dat doen wij als mensen ons hele leven. Toen begon ik overal glijbanen te zien. Glijbanen in de vorm van een dansfeest waar je opgaat in het publiek, of in de vorm van een spannend verhaal waar de gecreëerde wereld de realiteit overneemt. Je vergeet alles om je heen, je laat je meenemen door de DJ of de schrijver, en laat de controle even los.

We stoppen dus helemaal niet met van de glijbaan afgaan, de glijbaan neemt gewoon andere gedaantes aan. Gelukkig maar, dan ben ik toch niet de enige van mijn leeftijd die het nog leuk vind om de glijbaan af te gaan.

gepubliceerd op 22 april 2021