Geschreven door Marion Sanders
Voorgelezen door Sanne van Deursen
Geluidsmontage Seth Mook
Thema: Vraag me wat
17 december 2024
Titel: Doorgaand nieuw leven

 

Doorgaand nieuw leven

De laatste weken kon ik overlopen van hoop. En hoe blij maakte me dat bij het zien van die uitingen.
De uitingen bestonden vooral uit kunst. Wetenschappers en kunstenaars bouwen altijd voort op wat er al is. Gaan daarmee aan de slag richting nieuw.
Nieuwe vormen, nieuwe inzichten, nieuw gebruik van bestaand materiaal. Durven vooruit te kijken, zoeken naar oplossingen om verder te kunnen.
Bij wetenschappers kan dat me beangstigen. “Zover in ontwikkeling zijn ze al!”, denk ik dan.
Bij kunstenaars denk ik dan altijd “Zo wat gaaf, dat ze op dat idee zijn gekomen”.

Zo was ik op de Dutch Design Week in Eindhoven en kwam daar werk tegen van Christien Meindertsma, kunstenaar en ontwerper, geboren in 1980, studeerde aan de Design Academy Eindhoven. Ze onderzoekt in haar werk de levensduur en het gebruik van consumptieproducten en grondstoffen. Ook probeert ze de herkomst van dagelijkse producten opnieuw inzichtelijk te maken. Nadat wol van schapen in ons land niet meer rendabel is, is zij andere mogelijkheden voor wol gaan ontwikkelen en ontwerpen. Zo heeft zij met technologische expertise een soort 3D computer ontwikkeld waardoor zij zonder ander materiaal toe te voegen meubels kan maken van wol. Maar ook een ‘pasgeboren’ lammetje met zijn wankele pootjes en rechtopstaande oortjes als kunstobject.

In museum Voorlinden zag ik de tentoonstelling van Ron Mueck, een Australische beeldhouwer die werkt vanuit Londen en geboren in 1958. Hij maakt hyperrealistische beelden in moderne materialen, combinaties van siliconen en fiberglas en gebruikt daarbij veel organisch materiaal, zoals kippenvel, adertjes en haartjes. Ron Mueck heeft zijn werk wel eens kort omschreven als: Van baarmoeder tot het graf. Ergens daar tussenin ontmoet je zijn personages.
De figuren die hij laat zien lijken zich ook ergens op een kruispunt in hun leven te bevinden. Hij wil vooral het leven binnenin vastleggen. Zijn beelden zijn van diverse afmetingen, van heel klein tot zeer groot. Het babytje hierboven is maar 25 cm lang. Het is een ‘gezond pasgeboren jongetje’, geïnspireerd op een afbeelding uit een medisch handboek. Daarop werd een baby bij de enkels enkele minuten na de geboorte omhooggehouden. Mueck heeft het beeld omgedraaid, waardoor het bijna een religieus icoon lijkt. Kijk maar naar de afbeelding hier, net als het genoemde lammetje.

En als derde uiting van hoop kwam ik in contact met gedichten van Rozalie Hirs, geboren in 1965. Zij studeerde chemische technologie aan de Universiteit van Twente en studeerde in 1990 af. Vervolgens studeerde ze aan het Kon. Conservatorium met als hoofdvak compositie en studeerde daar in 1998 af. Maar inmiddels heeft zij ook 9 gedichtenbundels uitgegeven.
Haar werk bevindt zich op de grens van literatuur, muziek en wetenschap.
Een recensent schreef over haar poëzie. “Er is geen einde aan nieuw ontstaan, vervormen, verbinden en verdwijnen. Een doorgaand geboren worden en verdwijnen aan haar zintuigen en geest; een organisch gebeuren, dat deze fantastische dichter aan ons voorlegt.”

Zo wens ik een ieder goede laatste dagen van 2024 en hoop vervuld van vertrouwen in 2025.
En dan nog een gedicht van Rozalie Hirs:

daar waadt een heden door overstroming ontpopt zich
tot vlinder vliegt moedig met de tijd zijn bewegelijkheid

zet taalverwerving in vraagt wat als kennis je achtervolgt
met zijn doorhuilde nacht terugspringend je niets meer ziet

of iets onzichtbaar blijft evenals onbegrensd licht de zee
oversteekt door stroming waar vandaan het bewaarde

genoeg gepraat bij gebrek aan drinkwater in een zout bad
de ondergang zo waargenomen aldus uitgespuugd

je eerste zachtmoedige retrospectief openbrekend
voor paradijselijk licht terwijl je overloopt van laatste stilte

gepubliceerd op 17 december 2024