Spoedprocedure Uw Rijk kome.

Uw Rijk kome. Het dendert in mijn hoofd als ik door Amsterdam fiets. Wat een prachtige stad – En wat is er veel leed in deze stad. ‘Dat Koninkrijk van U, weet U wel, wordt dat nog wat?’, verzuchtte Reve.

Mijn gedachten gingen enkele jaren terug. Met een in Ethiopië geboren Nederlandse mensenrechtenactivist wacht ik op de hoorzitting. Hij is al zes jaar dakloos. Heeft u geslapen, vraag ik. Nee, hij was uitgeput, had vanaf twee uur in de nacht gelopen om zich warm te houden. Stel je voor de hele nacht lopen langs behaaglijke Amsterdamse huizen. Hoogste tijd voor een wending ten goede. We voeren een bezwaarprocedure voor urgentie. Terwijl ik dit schrijf, hoor ik het Taizélied ‘Bleib mit deiner Gnade bei uns’. Het credo van de overheid is niet ‘genade’, maar zelfredzaamheid. Alleen in een levensontwrichtende situatie krijg je een urgentieverklaring. Dat behoeft na zes jaar dakloosheid geen betoog, zou je denken, maar dat is niet zo. Dakloosheid is niet levensontwrichtend genoeg. Hij kan de eigen plek waarnaar hij zo verlangt voorlopig vergeten. Dan rest de gang naar de rechter. En morgen heb ik een hoorzitting voor een vrouw met een hartziekte. Was er maar een spoedprocedure voor Uw Rijk kome.

gepubliceerd op 14 juni 2020