Geschreven door en voorgelezen door Gert van Dimmelen
Geluidsmontage Seth Mook
Thema: Brief aan
Titel: Beste Onzichtbare Onbekende.

 

Beste Onzichtbare Onbekende,

Brieven schrijven heb ik heel weinig gedaan in mijn toch wel lange leven. Niet dat ik er nou zo tegenop zag, maar het kwam er gewoon niet van.
Aan U had ik dat weleens overwogen, maar ja, hoe kom ik aan Uw adres?! Misschien proberen bij Adres Onbekend van de KRO, maar voor je het weet zit je in een TV-programma! Dan maar zo, in de hoop dat het U bereikt.

Naarmate je ouder wordt, komen er vaak herinneringen van vroeger naar boven. Enfin, dat hoef ik U niet te vertellen!
Herinneringen aan school, het Christelijk Lyceum in Dordrecht, waar me de liefde voor de Nederlandse taal en alles wat daarmee samenhangt, is bijgebracht, met name door de rector dr. Jan Karsemeijer, door de leerlingen de Geit genoemd, en dr. Sam Lenselink.
Waar ik de laatste tijd vaak aan moet denken is een, wat ik nu een bijna-dood-ervaring zou noemen.
Ik weet niet meer in welk jaar het was, maar ik zal een jaar of 8 misschien 9 geweest zijn. Wel dat het 27 juli was, de verjaardag van mijn oma. Het was in ieder geval een erg warme dag. Ik kom uit een dorp, Papendrecht, dat toen redelijk klein was. Ik was er op uit gestuurd om aan de Loswal, waar veel schepen lagen aangemeerd, appels te kopen bij een fruitteler die zijn gezonde waar daar aan de waterkant aan de mens probeerde te brengen, wat hem goed lukte, heb ik begrepen. Ik fietste met een emmertje (voor de appels) aan mijn stuur de Loswal op. Ik weet niet hoe het kwam, maar ik reed blijkbaar regelrecht de rivier De Merwede in, met fiets en al. Ik kwam tussen de wal en een schip terecht. Ik herinner me dat ik erg rustig werd in het water, hoewel ik niet kon zwemmen. Ik zal nu wel onder het schip komen, was een gedachte die ik nooit vergeet.
Maar voor ik het wist voelde ik een arm om me heen en werd ik naar boven gehaald. Een nicht van mijn moeder, die toevallig daar ook op de kade stond, was me na gesprongen. Het gekke was, weet U, dat ik op dat moment totaal niet in paniek was. De schrik kwam pas uren later, toen ik bij mijn oma was. Toen drong het tot me door wat er gebeurd was. Een en ander heeft er wel toe geleid dat ik jarenlang een angst voor water heb gehad. Zelfs op de pont van Papendrecht naar Dordrecht, waar ik op school zat, voelde ik me niet veilig. Nu is dat anders, gelukkig.
Maar wat ik me nu afvraag: ‘Was U het die, door middel van mijn moeders nicht, mij bent na gesprongen? Hoewel: soms krijg ik het gevoel dat ik een duw heb gekregen terwijl ik fietste……
Maar ik kan niet geloven dat U me die duw gaf! Ach, het doet er ook niet meer toe!

Jaren later fietste ik, weer met een emmertje aan mijn stuur, na het vissen de dijk op in mijn dorp aan de rivier, toen een bekende me iets na riep. Er was een jongetje verdronken, riep hij. Ik keek achterom, lette niet op en reed pardoes tegen een café aan en viel door de ruit. Ik kwam niet, zoals in het dorp verteld werd, op de biljarttafel terecht, maar was wel behoorlijk gewond en moest naar het ziekenhuis.
Emmertjes heb ik daarna nooit meer aan mijn stuur gehad!

Dat is het. Meer weet ik u niet te schrijven, maar als er iets is, weet ik U te vinden!

Hartelijke groet,

Gert

gepubliceerd op 31 oktober 2023