Nog wat onwennig sta ik op de ski’s. De laatste keer was meer dan 18 jaar geleden. Voor de 60e verjaardag van mijn moeder zijn we met onze familie naar Oostenrijk gereisd voor een vakantie in de sneeuw.

Tot mijn verbazing gaat het skiën mij goed af. Blijkbaar heeft mijn lijf de bewegingen opgeslagen. Andere volwassen zie ik ploeteren. Het kost veel tijd om je het skiën eigen te maken als je het niet als kind al hebt geleerd.

Het doet mij denken aan de manier waarop wij geloven als het christelijk geloof aan ons is overgedragen. Misschien hebben we ons moeten bevrijden van een te strakke geloofsleer en zochten wij ruimte binnen de vrijzinnigheid. Of zijn we binnen de vrijzinnigheid opgegroeid en voelen wij ons vertrouwd met onze kerk en de geloofstaal die daar klinkt.

Voor hedendaagse zinzoekers die snakken naar ruimte voor de ziel vraagt die geloofstaal om meer ruimte. Ruimte om rustig op te kauwen, misschien niet alles te willen begrijpen en vreemde smaken toe te laten. Tegelijkertijd vormen de zinzoekers ook een spiegel voor de kerk: welke vragen nemen zij mee en hoe kunnen we daar vanuit onze eigen ervaring en traditie op antwoorden?

De 40 dagentijd biedt ruimte voor onszelf om na te denken over deze vragen en de verbinding te maken met de samenleving. Juist om onze traditie voorwaarts te kunnen leven is de nieuwsgierige blik van de zinzoeker van groot belang om onze traditie levend te houden.

gepubliceerd op 13 april 2023